02 BELKA WSPORNIKOWA - UGIĘCIE

          W tym wpisie będzie badana ta sama beleczka co we wpisie pierwszym (BELKA - REAKCJA cz.1). Czyli profil kwadratowy 15x15x1,5. Tym razem jednak schemat statyczny jest inny. Układ jest też statycznie wyznaczalny ponieważ są tylko dwie podpory ale teraz duża część belki wystaje poza podpory. Obciążenie przyłożone jest na końcu wspornika - wystającej części poza podporami belki. Poniżej przedstawiłem układ statyczny belki a pod spodem obliczenia wygięcia końca wspornika w miejscu przyłożenia siły.

          Na końcu belki umieszczono ścisk do którego będzie mocowany łańcuszek z obciążeniem z ceownika C100. Na lewej podporze musiałem umieścić ścisk ponieważ tam reakcja działa w drugim kierunku.

 

          Gdy już wszystko zostało ustawione, mogłem włączyć poziomicę laserową i zrobić pomiar przed obciążeniem belki. Pomiar od góry ścisku do lasera wyniósł ok. 68mm.

           Po zmierzeniu tej odległości mogłem zawiesić ciężar na końcu belki i wykonać pomiar dla belki ugiętej.

 

           Po obciążeniu belki pomiar od góry ścisku do lasera wyniósł ok. 96mm. Różnica pomiędzy tymi dwoma odczytami daje nam ugięcie belki od obciążenia ceownikiem. Tak więc 96mm - 68mm = 28mm. Daje to bardzo zbliżony wynik jaki otrzymaliśmy przy obliczeniach statycznych z początku wpisu (wg obliczeń 27mm). Możemy z tego wnioskować, że tym razem teoria sprawdziła się w praktyce co motywuje nas do kolejnych doświadczeń. Bo jeżeli potrafimy obliczać ugięcia belek to najprawdopodobniej jesteśmy także w stanie wyliczyć reakcje w układach statycznie niewyznaczalnych metodą sił. Zanim jednak do tego dojdziemy wypadało by się przekonać czy faktycznie zasada superpozycji sprawdza się w rzeczywistości. A to dlatego że metoda sił do obliczania układów statycznie niewyznaczalnych korzysta właśnie z tej zasady. Czym jest zatem zasada superpozycji? O tym już w kolejnych wpisach.